Strużka płynącego mleka to jedyny ruch, jaki Jan Vermeer uchwycił na tej wspaniałej scenie rodzajowej. Ten typ malarstwa był jego specjalnością – podobnie jak przepiękne oddanie światła.

Ten autoportret malarza, oprócz, rzecz jasna, twarzy autora, uchwycił również jego przejście w postimpresjonizm – styl, który zdefiniował jego wczesną twórczość. Doskonała przystawka przed wizytą w Muzeum Van Gogha.

Nad armią Napoleona unoszą się ciemne chmury, lecz na bohaterów z Wielkiej Brytanii i Królestwa Niderlandów padają promienie słońca. Chyba nie musimy mówić, komu kibicował autor?

To niecodzienne rozwiązanie jak na autoportret – twarz autora jest częściowo ukryta w cieniu. Co on mógł mieć na myśli? Chciał skomentować próżność współczesnych mu twórców, czy po prostu podpuścić nas, żebyśmy przyjrzeli mu się bliżej?

W obliczu zagrożenia ze strony zbliżającego się psa gończego namalowany przez Asselijna łabędź przybrał pozę, która przywodzi na myśl kung-fu. Trudno stwierdzić, jakie były jego intencje, ale niedługo po namalowaniu obraz stał się symbolem holenderskiego ruchu oporu.